Ooit was er een tijd dat de media terughoudendheid betrachtten wanneer iemand ziek was of was geweest. Ongeacht wie het betrof en welke ziekte. Sinds het tijdperk ‘Omtzigt’ wordt pijnlijk duidelijk dat die tijden van weleer voorbij zijn. Kranten, talkshows en andere media – die vrijwel onophoudelijk oreren over ‘grensoverschrijdend’ gedrag – overschrijden in hun jacht op kijkers, luisteraars en lezers zonder enig mededogen of empathie journalistieke normen en waarden. ‘Op de persoon spelen’ lijkt in journalistiek Nederland ‘een spel zonder grenzen’ te zijn geworden onder druk van de commercie.
Daar waar Renske Leijten afscheid nam van de landelijke politiek – na haar ervaringen in het toeslagen schandaal – belandde Pieter Omtzigt in een lastige situatie. Net als bij Renske Leijten had de strijd tegen topambtenaren en wegkijkende kabinetten zijn tol geeist bij de voormalig CDA-er.
Opgebrand, uitgeblust en overbelast zijn gaf Omtzigt alle reden om de tijd te nemen voor herstel. Iedereen in de – geestelijke – gezondheidszorg kan u vertellen dat een ‘burn-out’ vele verschijningsvormen kent en het herstel nauwelijks stuurbaar, in de tijd, is.
Zo kan het je overkomen dat je het ene moment denkt dat je de hele wereld weer aankunt en een dag later neerslachtig of prikkelbaar bent. Niet voor iedereen is bij een burn-out de gedwongen rustpauze realiseerbaar. Denk aan zzp-ers, die niet of nauwelijks verzekerd zijn of waren voor tijdelijke arbeidsongeschiktheid. Soms is er de noodzaak om te snel, te vroeg weer aan de slag te gaan. In de hoop dat het ‘allemaal wel meevalt’.
Het kan dan ook niet anders dan dat op veel redacties geen empathisch inlevingsvermogen meer is voor ‘opgebrande’ collega’s of anderen. Dat is pas grensoverschrijdend….
Gisteren werd tijdens een interview met WNL programmamaker Rick Nieman de nog immer herstellende Pieter Omtzigt duidelijk dat een groot deel van journalistiek Nederland alleen nog maar aandacht heeft voor polarisatie, clickbait en beeldvorming. Hoe anders is het verklaarbaar dat een kortstondige onderbreking, vanwege een ‘moment’ tijdens een niet-live tv-registratie urenlang de headlines beheerst?
In plaats van het besef dat dit symptomen zijn die helaas onderdeel uitmaken van de herstelfase na een burn-out kun je niet anders dan constateren dat een flink deel van journalistiek Nederland zich al lang niet meer verdiept in mentale problemen van de medemens. Het kan dan ook niet anders dan dat op veel redacties geen empathisch inlevingsvermogen meer is voor ‘opgebrande’ collega’s of anderen.
Dat is pas grensoverschrijdend….