Jarenlang werd de Twentse ondernemer Gerard Sanderink op handen gedragen in en buiten de regio. Hij was een held, vrijgezel en had een ‘leuke kop’. Een zonderling?
Als eigenaar van bedrijven als Centric en Strukton was hij verantwoordelijk voor het huishoudgeld van 15.000 gezinnen. Het was algemeen bekend dat Sanderink, omdat hij geen nakomelingen had, het grootste deel van zijn nalatenschap wilde schenken aan de Universiteit Twente.
Alles ging crescendo tot hij, net als Frits van Eerd, Inez Weski, Khalid Kassem en anderen, mikpunt werd van de ‘Belgische methode’. Tot Sanderink tegen vrouwen ‘uit de regio’ aanliep, botste en uiteindelijk zelfs crashte. Tot een zelfverklaard ‘onderzoeksjournaliste’ van een regionale DPG Media kloon hem, met beperkte journalistieke normen en waarden, tot ‘de nationale kop van Jut van dat moment’ bombardeerde.
Het dossier Sanderink was in 2022 een van de eerste dossiers van ons platform in oprichting. Al snel ontdekten wij hoe de ‘Belgische methode’ in zijn werk gaat. Wat de kracht is van de bundeling van mediabelangen van het Belgische DPG Media. Eigendom van Christian Van Thillo.
Kent u nog die les van vroeger op school? Iemand fluistert aan het begin van de rij de volgende klasgenoot iets in het oor en aan het einde van de klas komt er een waanzinnig verhaal uit. Sommigen uit de rij zijn onnozel en anderen kwaadaardig. In feite is dat de voorloper van ‘de Belgische methode’.
In het geval van Gerard Sanderink was het Tubantia journaliste Angelique Kunst die haar nagels in de rug van de, op een bepaalde manier, kwetsbare Twentse succesondernemer plantte. Een voortdurende stroom van, aanvankelijk minder schadelijke, voorpaginaberichten in Dagblad Tubantia zorgde ervoor dat een getergde succesondernemer zich, zoals selfmade ondernemers dat nu eenmaal snel doen, ging afreageren.
De daaropvolgende onophoudelijke stroom van steeds minder feitelijk wordende artikelen via bijna alle kranten in ons land zorgden er voor dat Sanderink zich steeds wereldvreemder ging gedragen. De liefde voor zijn nieuwe vriendin, zo durf ik te beweren, speelde daarbij een belangrijke rol. Whats’ s new?
Sanderink nam het op voor zijn wonderschone nieuwe vriendin. Hij had zijn keuze gemaakt tussen de ’the Bold & the Beautiful’, dat kan niemand dankzij de artikelen in Tubantia en bijna alle andere kranten in ons land, zijn ontgaan. Het kostte hem uiteindelijk een groot deel van zijn vermogen en zijn volledige reputatie. Maar inmiddels is hij getrouwd, niet meer eenzaam. Maakte liefde blind of was het onvoorwaardelijke trouw? Who cares?
Iedere stap van Sanderink en zijn nieuwe vriendin haalde, al dan niet terecht, alle DPG kranten. De lasterlijke stappen van anderen, ik noem bewust geen namen, hield Kunst – onterecht – buiten de artikelen die zij produceerde. Eveneens een onderdeel van ‘de Belgische methode’: victim blaming.
Sanderink besefte te laat, of eigenlijk nooit, dat bijna alle kranten in Nederland onderdeel uitmaken van het Belgische DPG Media. Hij en zijn vriendin hadden nu eenmaal niet al te snuggere ‘dorps’ advocaten.
Hij wist niet dat er bij DPG Media, net als bij zijn eigen bedrijven, een slimme ‘zonderling’ aan de macht is. Dat vrijwel alle regionale kranten, incluis het AD, de Volkskrant, Trouw, het Parool, NU.nl onder de DPG Media paraplu in feite dat rijtje uit de klas van vroeger vormen. Dat een groot deel van de journalisten bij diens bedrijf de oren laten hangen naar de commercie; bang voor hun baan, carrière, promotie of de hunker naar aanzien. In feite het predicaat ‘journalist’ al lang niet meer verdienen.
Dat er bij dat Belgische bedrijf, net als in zijn geval, iemand zit die zou kunnen roepen “Er is er hier maar één de baas”. Bijzonder om te beseffen dat juist de titel van een DPG Media uitgave van zelfverklaard auteur Angelique Kunst ook van toepassing is op de eigenaar van vrijwel alle kranten in ons land: Christian van Thillo. Haar eigen baas!
Dat de pay-off “De ontspoorde macht van….” ongetwijfeld ooit van toepassing zal zijn op de eigenaar van vrijwel alle kranten in ons land: ‘de Belg’
Telkens opnieuw wist Angelique Kunst als eerste wat Sanderink en zijn nieuwe vlam zouden hebben uitgevreten of bedacht. Angelique Kunst had een uitstekende, naar is gebleken niet altijd even betrouwbare, ‘bron’. Zij fabriceerde op basis van die ‘bron’ vooral veel clickbait-gerelateerde artikelen. Zij dreef daarmee Gerard Sanderink steeds verder in het nauw en richting de zakelijke afgrond. Tegelijkertijd zijn ‘opponent’ in de slachtoffer-rol. De ‘Belgische methode’ werkte.
Soms klopte de berichtgeving, maar dan weer deels niet. Steeds vaker werd er inhoudelijk ‘gekunsteld’; om te scoren. Gerechtelijke uitspraken kregen met het grootste gemak een ‘plotwending’. Het werden suggestieve waarnemingen van de voormalig Libelle-redactrice Angelique Kunst: clickbait werd de rode draad, haar eigen lifeline.
Het was in ieder geval overduidelijk dat de huidige AD ‘onderzoeksjournaliste’ een afkeer had van de eigenzinnige Gerard Sanderink. Iedereen met een bril kon lezen hoe vooringenomen Angelique Kunst was geworden. Was het de vrouwelijke jaloezie om de leuke verschijning naast Sanderink; een vrouw met een mooi figuur, gebit en uitstraling. Of was het een feministisch trekje?
Of Angelique Kunst een opleiding Onderzoeksjournalistiek heeft genoten? Who knows?
Dat is ook niet nodig bij ‘de Belg’. Iedereen kan bij DPG Media onderzoeksjournalist worden. Ga op onderzoek uit naar ‘het hol van je baas’ en je krijgt nieuwe visitekaartjes. As simple is that!
Natuurlijk is Angelique Kunst, net als ik, geen onderzoeksjournalist. In de verste verte niet! Dat is echt van een andere orde.
Hoewel er op mijn werkkamer wel een opleidingscertificaat van de Nederlandse Vereniging voor Journalisten aan de wand prijkt. Of zij dat ook heeft. Daar zal ik in ieder geval nooit achterkomen.
Was zij wel een echte onderzoeksjournaliste dan had ze geweten dat één bron geen bron is. Dat berichtgeving feitelijk moet zijn en dat de journalist verantwoording moet kunnen afleggen.
Goede journalistiek is waarheidsgetrouw en nauwgezet, onpartijdig en fair, controleerbaar en integer.
[tekst gaat door onder afbeelding]
Een voorbeeldje?
Wat onze redactie in 2022 is opgevallen is dat Angelique Kunst van DPG Media een FIOD procesverbaal in haar bezit had en nooit heeft gebruikt bij een ‘onderzoeksjournalistiek ‘artikel. Dat is een doodzonde in de onderzoeksjournalistiek. Niet bij DPG Media, daar is dat de facto de standaard.
Uit dat FIOD proces-verbaal blijkt overduidelijk door wie de FIOD veelvuldig werd getipt over de mogelijke betrokkenheid van Gerard Sanderink bij een omkoopschandaal. Hij zou bij een groot metroproject in de Saudische hoofdstad Riyad, dat Sanderinks bouwbedrijf Strukton in 2013 als deel van een consortium kreeg, de levensgevaarlijke prins van Saoedi Arabië en voormalige koning van Spanje omgekocht hebben.
De AD ‘onderszoeksjournaliste’ wist dus dat de tipgever niet als onbevooroordeeld kon worden beschouwd. Partijdig was en een groot belang had bij het beschadigen van de reputatie van Gerard Sanderink.
Angelique Kunst publiceerde er vele malen over. De laatste keer dat zij dat deed prijkte onderstaande suggestieve foto bij het artikel. Bracht zij Gerard Sanderink en anderen mogelijk in levensgevaar? Wel eens een ‘kat in het nauw’ meegemaakt? Wel eens gelezen hoe Saoedische prinsen zich soms gedragen?
[tekst gaat door onder afbeelding]
Pas eind 2024 kocht Strukton voor 10 miljoen euro de zaak af bij het Open Ministerie. Ik voorspel u nu alvast dat het Openbaar Ministerie nimmer tot strafvervolging van Gerard Sanderink over zal gaan, want dan moet de tipgever, die zo blijkt uit het FIOD procesverbaal niet de juiste route heeft bewandeld om anoniem te blijven, met de billen bloot.
Tja, dat lezen DPG Media kranten abonnees en AD Podcast luisteraars dan dus niet.
Angelique Kunst wilde promotie , een Tegel of had er ‘belang’ bij dat Gerard Sanderink en anderen dwangsommen moesten betalen. Zelfs dat laatste durf ik niet uit te sluiten. ‘De waard vertrouwd zijn gasten zoals zij zelf is’ is zeker op haar van toepassing. Het neerhalen of opofferen van Gerard Sanderink was voor haar belangrijker dan de journalistieke normen en waarden: een journalist onwaardig.
Na haar succes prijkt de AD ‘onderzoeksjournaliste’ op de website van DPG Media met foto’s die mij doen denken aan de foto’s die de media ooit plaatsten van de huidige echtgenote van Gerard Sanderink in haar tijd dat ze als model poseerde in exotische oorden. De indruk werd destijds gewekt dat het meer dan alleen maar trotse kiekjes waren van een jonge, prettig ogende gelukzoekster…
Hoe moeten we dan de foto’s van een ‘opgeknapte’ versie van de Tubantia-journaliste op de website van DPG Media bekijken?
Onderzoeksjournalist of redactionele ‘callgirl’?; een journaliste die je maar even hoeft te bellen om te ‘kunstelen’ met de waarheid?
